شبکه خبری آ.آر.د آلمان در گزارشی که دیروز یکشنبه (شانزدهم تیرماه) با عنوان قربانیان فراموش شده گاز شیمیایی ، منتشر کرد، به تشریح استفاده رژیم بعث عراق از تسلیحات شیمیایی در دهه 1980 میلادی به ویژه در سردشت پرداخت و از آن با عنوان جنایتی یاد کرد که پیامدی نداشته است.

در این گزارش آمده است که ساعت ۱۶ روز ۲۸ ژوئن سال ۱۹۸۷، آسمان بر فراز شهر سردشت - شهری در استان آذربایجان غربی- در ایران به لرزه درآمد و کمی پس از آن بمباران آغاز شد. این حمله فقط چند ثانیه طول کشید اما قربانیان آن تا امروز از عوارض آن رنج می برند. در دهه ۱۹۸۰ میلادی، عراق با گاز شیمیایی به ایران حمله کرد و تا امروز احتمال نقش داشتن شرکت های آلمانی در این زمینه روشن نشده است.

ناتالی امیری نویسنده این گزارش در ادامه نوشت که نیروی هوایی ارتش عراق به فرمان صدام حسین ، شمار زیادی بمب گاز ۲۵۰ کیلوگرمی گاز خردل بر سر مردم ریخت. بغداد در حالی این اقدام را صورت داد که پیشتر در پیامی رادیویی، ایران را تهدید کرده بود: دیگر نمی توانید نفس بکشید . این گاز نخست بوی تندی نمی داد بلکه بویی شیرین و شبیه به سیب می داد. گاز شیمیایی بیش از ۱۳۰ نفر را به کام مرگ کشید و هزاران نفر هم مصدوم شدند. گاز خردل پوست افراد را می سوزاند و چشم ها، دستگاه تنفسی،گوارشی و غشاهای مخاطی را دچار آسیب می کند.



این شبکه خبری نوشت که رسول مولایی یکی از افرادی است که در پی این حمله شیمیایی، دستگاه تنفسی اش آسیب دیده است. بیش از ۳۰ سال است که او هر شب نشسته می خوابد در حالی که یک دستگاه اکسیژن به او وصل است. او تا جایی که می تواند از معاشرت با مردم خودداری می کند. در ریه او مایعاتی تولید می شود و همین باعث می شود که او به صورت مداوم سرفه کند و ناچار شود آب دهان خود را بیرون بریزد. عوارض حمله شیمیایی گاز خردل یک سال بعد مشخص می شود و بر تمامی اعضای بدن اثراتی درازمدت دارد و در بدترین حالت اگر فرد نمیرد، اندام هایش را از دست می دهد و احتمال نابینا شدن فرد هم وجود دارد.

در ادامه آمده است که این گاز می تواند اثرات خود را بسیار دیرتر هم نشان دهد. یک سرباز ۱۶ ساله که در جنگ ایران حضور داشته است، با گذشت چهار سال به طور ناگهانی با عوارض خونریزی از بینی و گوش مواجه شده است. او که نمی خواهد نامش در رسانه های آلمانی نوشته شود، از آن زمان تحت درمان قرار دارد و از لحاظ پزشکی به داروهای خارجی وابسته است، اما چندین ماه است که به دلیل تحریم های آمریکا به دارو دسترسی ندارد. این در حالی است که دارو تحت عنوان کالاهای بشردوستانه می تواند از اروپا به ایران منتقل شود اما از آنجایی که پرداخت جهانی به وسیله دلار آمریکا انجام می شود، ایران امکان ندارد که دارو بخرد. از سوی دیگر، داروهای ارزان هندی و چینی هم چندان موثر نیستند.

جنایت جنگی که عواقبی برای صدام نداشته است

در بخش دیگری از این گزارش آمده است که صدام حسین که فرمان حمله شیمیایی به سردشت و تعدادی دیگر از شهرهای ایران را داده بود، تحت هیچ پیگردی قرار نگرفت. در آن زمان غرب جانب دولت وقت عراق را می گرفت و با هر ابزاری از صدام حمایت می کرد. ایران پس از این حمله شیمیایی، خبرنگاران جهانی را به محل برد اما جهان تمایل چندانی به این واقعه نشان نداد. ضمن اینکه از ماه مارس ۱۹۸۴، شورای امنیت سازمان ملل متحد، شواهدی مبنی بر استفاده عراق از گازهای شیمیایی در اختیار داشت.

هزاران نفر در پی حملات دیگر کشته شدند

نویسنده، مطلب را اینطور ادامه داد که سردشت برای صدام حسین یک آزمایش بود که هیچ عواقبی هم برای او به دنبال نداشت به همین دلیل او چند ماه بعد شهر کوچک کردنشین حلبچه در عراق را هم بمباران کرد. در جریان این کشتار که مارس ۱۹۸۸ رخ داد، بیش از پنج هزار نفر کشته شدند. حتی پس از حمله به حلبچه در یکی از یادداشت های وزارت خارجه آمریکا آمده بود که نباید تغییر اساسی در سیاست عراق رخ دهد. دولت رونالد ریگان رئیس جمهور وقت آمریکا از اعمال تحریم علیه دولت عراق جلوگیری کرد. بغداد در آن زمان مهمترین هم پیمان (آمریکا) علیه ایران بود و همین دلیل کافی برای حمایت آمریکا از عراق محسوب می شد.

آیا این تسلیحات شیمیایی از آلمان آمده اند؟

در بخش پایانی این گزارش به نقش شرکت های آلمانی در جنایت های رژیم بعث اشاره شده و آمده است که رژیم عراق چندین سال بر روی تسلیحات شیمیایی مانند گاز خردل و گاز سارین کار کرده بود و بخش زیادی از مواد شیمیایی و تجهیزات آن از آلمان تهیه می شد. این چیزی است که ایران سال ها بر آن تاکید داشت. شمار زیادی از شرکت ها مانند کارل کولب ، بایر و شرکت پرویساگه که بعدها به TUI تغییر نام داد، از اوایل دهه ۱۹۸۰ میلادی به عراق تجهیزات و موادی می فروختند که در ساخت عوامل شیمیایی جنگی کاربرد داشتند.

نشریه آلمانی اشپیگل نوشت که در فاصله سال های ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۸، شرکت های آلمانی صادرات تسلیحاتی بهارزش ۶۲۵ میلیون دلار داشته اند. اینکه این تجهیزات کاربرد دوگانه داشته اند یعنی هم کاربرد نظامی و هم غیرنظامی داشته اند هم به تائید رسیده است. یک روزنامه آلمانی هم در سال ۲۰۰۲، جزئیات گزارشی ۱۲ هزار صفحه ای را منتشر کرد که رژیم عراق به سازمان ملل داده بود. در این گزارش به نام بیش از ۸۰ شرکت، آزمایشگاه تحقیق و شخص آلمانی اشاره شده بود که در روند توسعه تسلیحاتی به عراق کمک کرده بودند که تسلیحات شیمیایی را هم شامل می شود.

این روزنامه آلمانی نوشت که در فاصله سال های ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۶، پرونده اقدامات شرکت های آلمانی در دادگاه هایی در دارمشتات و فرانکفورت بررسی شد. شرکت پرویساگ که در سال ۲۰۰۲ نامش تغییر کرد، برای وقایع سال ۱۹۸۸ محکوم نشد. درباره شرکت بایر هم اعلام شده است که در ان زمان رابطه بازرگانی با عراق، عادی و مجاز بود. در مجموع دولت آلمان تاکنون پذیرش مسئولیت در ارتباط با تسلحایت شیمایی در عراق را رد کرده است. دو سوم از افرادی که آن روز در سردشت بودند، از حمله شیمیایی آسیب دیده اند و امروزه همه دست کم یک نفر را در خانواده یا بستگان خود دارند که با پیامدهای گاز شیمیایی دست و پنجه نرم می کنند. پیامدهایی مانند سقط جنین، سرطان، ناباروری.